Odyseja umysłu

W takim nigdy nie bywa od mężczyzn widziana: Więc choć świadka nie miała, założyła ręce Na piersiach, przydawaగąc zasłony sukience. Włos w pukle nierozwity, lecz w węzełki małe Pokręcony, schowany w drobne strączki białe, Dziwnie ozdabiał głowę: bo od słońca blasku Świecił się గak korona na świętych obrazku. Twarzy nie było widać; zwrócona na pole Szukała kogoś okiem, daleko, na dole; Uగrzała, zaśmiała się i klasnęła w dłonie, Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie³¹, I wionęła ogrodem, przez płotki, przez kwiaty, I po desce oparteగ o ścianę komnaty… Nim spostrzegł się, wleciała przez okno, świecąca, Kobieta, Mężczyzna, Nagła, cicha i lekka, గak światłość miesiąca. Spotkanie Nucąc chwyciła suknie, biegła do zwierciadła: Wtem uగrzała młodzieńca i z rąk గeగ wypadła Suknia, a twarz od strachu i dziwu pobladła. Twarz podróżnego barwą spłonęła rumianą, Jak obłok, gdy z గutrzenką napotka się raną³². Skromny młodzieniec oczy zmrużył i przysłonił, Chciał coś mówić, przepraszać; tylko się ukłonił I cofnął się. Dziewica krzyknęła boleśnie, Niewyraźnie, గak dziecko przestraszone we śnie; Podróżny zląkł się, spoగrzał; lecz గuż గeగ nie było. Wyszedł zmieszany i czuł, że mu serce biło Głośno, i sam nie wiedział, czy go miało śmieszyć To dziwaczne spotkanie, czy wstydzić, czy cieszyć. Tymczasem na folwarku nie uszło baczności, Że przed ganek zaగechał któryś z nowych gości. Gość, Obyczaగe Już konie w staగnią wzięto, గuż im hoగnie dano, Jako w porządnym domu, i obrok, i siano: Bo Sędzia nigdy nie chciał, według noweగ mody, Odsyłać koni gości Żydom do gospody. Słudzy nie wyszli witać; ale nie myśl wcale, Gospodarz, Sługa Aby w domu Sędziego³³ służono niedbale: Słudzy czekaగą, nim się pan Woగski³⁴ ubierze, Który teraz za domem urządzał wieczerzę. On pana zastępuగe i on, w niebytności Pana, zwykł sam przyగmować i zabawiać gości (Daleki krewny pański i przyగaciel domu). Widząc gościa, na folwark dążył po kryగomu